Artiest info
Website
Myspace
ROEPAEN, OTTERSUM NL. - 17/04/11

Het was een stralende zondagnamiddag omstreeks 15.00 uur toen we in het Nederlandse Ottersum buiten onder een helderblauwe hemel in het voormalige kloostercomplex Roepaen een gesprek mochten hebben met Israel Nash Gripka, één van de meest beloftevolle hedendaagse Amerikaanse singer-songwriters. Een weergave van deze speelse woordenwisseling kan u hieronder zelf lezen in een naar het Nederlands vertaalde versie. 

Beste Israel, kan je in een paar woorden omschrijven hoe je er toe kwam om aan een muzikale loopbaan te beginnen?

Ik groeide op in een familie waar ik bijna gedwongen was om iets met muziek te gaan doen. Toen ik amper 7 jaar was wilden mijn ouders dat ik pianolessen ging volgen. Maar al gauw vond ik een akoestische gitaar in één van de kasten van mijn moeders’ kamer en een akkoordenboek. Daarmee oefende ik een paar maanden op mezelf tot mijn ouders zagen dat de gitaar me meer interesseerde. Ik mocht stoppen met de pianolessen en ze kochten me een elektrische gitaar. Sinds mijn twaalfde speelde ik alleen nog maar op gitaar en dat is nadien nooit meer gestopt.

Dus je gitaarspel is helemaal het resultaat van zelfstudie?

Ja, ik heb nooit echt lessen gevolgd of muziekschool gedaan. En ook voor het schrijven van nummers maakt het me niet zoveel uit of ik ze componeer op basis van gitaar of banjo of piano. Ik schrijf meestal in een rustig moment als ik op mezelf ben en breng de nummers pas naar de groep voor een bredere instrumentatie als ik de song helemaal afgewerkt heb.

Je eerste plaat heet “New York Town”. Je verhuisde zelf een aantal jaren geleden van het rustige platteland in de Ozark Mountains van Missouri naar de grootstad New York City. Wilde je met die cd-titel een statement maken dat je die metropool toch eerder als een ‘town’ beschouwde dan als een ‘city’? 

Ik wilde wel wat met die woorden spelen want New York is inderdaad een metropool, maar ik vind dat het toch meer een bundeling van verschillende dorpjes en gemeenschappen is die tot één grote wereldstad is samengesmolten. De diverse regio’s in New York leven hun eigen leven en de wijze waarop verschilt vaak immens sterk van elkaar. Die plaat was absoluut geïnspireerd door mijn toenmalige verhuis naar New York en de songs zijn stuk voor stuk verhalen over hoe die stad mijn leven heeft beïnvloed. Ik was amper 24 jaar in 2005 toen ik naar New York verhuisde.

Was die verhuis er omdat je dacht je muzikale carrière beter te kunnen lanceren vanuit New York dan vanuit je kleine thuisstadje op het platteland? 

Het was vooral een combinatie van diverse factoren. Je krijgt gewoon meer kansen om je muziek te spelen en je doet meer inspiratie op om songs te schrijven in zo’n grote stad. Ik wou toen gewoon iets helemaal anders doen en dat kon veel gemakkelijker vanuit New York. Er zijn daar zoveel meer podia waar een artiest zijn songs kan gaan spelen, elke dag weer ergens anders als je dat zou willen.

Ga je daarbij ook wel eens kijken naar een optreden van collega-artiesten?

Absoluut. Ook dat is een groot voordeel om in New York te leven. Je hebt er gelegenheden zat om live optredens van allerlei soorten artiesten bij te wonen. 

Was je zelf verbaasd door het immense succes van je debuutplaat? Als nieuwkomer weet je toch nooit helemaal zeker hoe het publiek op je werk zal reageren. Ik heb nergens op internet ook maar één puntje van minder goede kritiek in een recensie van “New York Town” kunnen vinden.

Ja, het was zeker heel aangenaam om bijvoorbeeld naar Europa te komen en hier op zoveel positieve respons te kunnen rekenen zonder hier iemand te kennen of hier ooit eerder te hebben opgetreden.

Denk je dat het vooral dit Americana-genre is dat hier zo aanslaat. Vaak lijkt het alsof er meer fans van Americana te vinden zijn in België en Nederland dan elders in Europa of zelfs in Amerika zelf.

Inderdaad, in Amerika is er een eerder kleine markt en geringe belangstelling voor Americana-muziek. Ik hoop eigenlijk toch ook wel dat ik niet enkel als een Americana-artiest wordt gezien. Met de nieuwe plaat hebben we ook andere muziekstijlen gebracht zoals rock, folk en country, waarmee ik een breder publiek hoop te kunnen bereiken. 

Waarom heb je beslist om je tweede plaat “Barn Doors And Concrete Floors” in een oude hooischuur op ‘Harvard Farm’ in de Catskill Mountains op te nemen en niet in één of andere moderne opnamestudio in New York?

Ik wilde daar eigenlijk wel een ‘statement’ mee maken. Door terug te keren naar de omgeving waar ik opgroeide wilde ik ook de sfeer van de plaat hierdoor laten bepalen. We konden in die oude schuur in alle rust en als muzikale vrienden aan de plaat werken als we er echt zin in hadden. Er was dan ook helemaal geen tijdsdruk door de dure studiotijd die je anders zou moeten betalen.

Je was wel niet de eerste die dit op deze wijze heeft gedaan. Ik herinner me dat ‘Bon Iver’ in 2007 het album “For Emma Forever Ago” in een oude boshut heeft opgenomen en dat ‘My Morning Jacket’ hun succesplaat “At Dawn” in 2001 in een oude graansilo heeft opgenomen. 

Klopt, we waren zeker niet de eersten. Maar je weet zelf ook wel waarom zij daar destijds voor gekozen hebben. Ze wilden daarmee vooral een speciaal geluid en een speciale sfeer creëren die je nooit kan bereiken in een kille opnamestudio.

Voor je eerste plaat had je Jimi Zhivago als producer maar voor het tweede album heb je sterk aangedrongen om Steve Shelley, de drummer van de alt.rockband ‘Sonic Youth’ als producer te hebben. Was dat omdat je met die tweede plaat een andere sound wilde bereiken? 

Ik wilde gewoon eens iets heel anders en “Barn Doors And Concrete Floors” heb ikzelf ook mee geproduceerd. Ik was er klaar voor om met dit album wat meer controle over het gebeuren te nemen. En Steve heeft daarbij voor heel wat inspiratie en voor een filtering van het finale geluid gezorgd.

Betekent dit ook dat je in de toekomst je eigen platen helemaal zelf wil gaan produceren?

Ja, dat lijkt me alleszins een normale evolutie te zullen worden.

Je hebt op deze twee platen geen enkele coversong opgenomen. Is daar een speciale reden voor?

Ik wil vooral dat mijn platen een boek vormen met daarin al mijn eigen verhalen. En als ik toch een cover zou willen brengen, dan zou mijn versie beter moeten zijn dan het originele nummer wat vaak niet mogelijk is. Dan blijf ik er eigenlijk liever helemaal van af.

Je bent de zoon van een Baptistische predikant. Heeft dat je leven en je songs sterk beïnvloed?

Wel, ik ben opgegroeid door in diverse kerkkoren mee te zingen. Die liederen waren vaak opgebouwd rond een goed verhaal en ze bestonden uit drie steeds weerkerende muziekakkoorden. Dat heb ik zeker ook overgenomen in de wijze waarop ik mijn eigen nummers componeer. Ook de spirituele zaken komen wel eens voor in mijn songteksten en ik zal zeker ook wel wat hebben overgehouden van het opgroeien in een dergelijk milieu.

In vele cd-besprekingen worden zowel jij zelf als je muziek steeds weer vergeleken met grote sterren als Bob Dylan, Bruce Springsteen, Neil Young, Ryan Adams en John Fogerty. Stoort het je niet dat men er niet in lijkt te slagen om Israel Nash Gripka vooral als een eigen artiest te zien en men je veel liever met anderen vergelijkt?

Het stoort me niet echt, hoor. Dat is nu éénmaal iets wat heel gemakkelijk gedaan wordt als men iets over een plaat wil vertellen. Het is vaak makkelijker herkenbaar voor lezers om de stijl van de songs en van het zingen met het gekende werk van een beroemde artiest te vergelijken. 

Dat het daarbij om zulke grote singer-songwriters gaat zal ook wel een troostende factor voor je zijn. Behoren die artiesten ook tot je eigen favoriete zangers?

Toch wel, hoor. In je leven wordt je altijd beïnvloed en geïnspireerd door voorbeelden uit je leefwereld, zowel uit je privéleven als uit de muziek. Ik wil vooral mijn eigen verhalen schrijven en daarmee de mensen op één of andere wijze raken, oprechte emoties bij hen losweken. Het publiek moet geïnspireerd worden door mijn teksten, ze moeten bereid zijn om er over na te denken.

Denk je daar dan ook bewust bij na als je songs schrijft?

Ik kan in mijn liedjes alleen iets over mezelf vertellen en ik heb niet de pretentie dat ik daardoor de wereld zal verbeteren of veranderen. Ik schrijf over mijn gevoelens en mijn ideeën van het moment. Als het mij zelf raakt schrijf ik het op, anders niet.

Heb je een carrièreplan? Wil je graag binnen afzienbare tijd doorgroeien naar de grote stadions?

Ik wil vooral de dingen die mij persoonlijk beroeren kwijt geraken in mijn songs. Of daar nu iemand op één of andere straathoek naar luistert of in een grote concerthal maakt me eigenlijk niet echt veel uit. Ik wil absoluut de platen maken die ik kwijt wil, mijn ‘pieces of art’ aan de wereld kwijt geraken.

Waarom denk je dat je succes zo groot is in de Benelux en minder in andere Europese landen?

Ik denk dat de plaat op zich niet echt anders of beter klinkt in Nederland dan in Griekenland of Spanje.

Zou het misschien aan de taal kunnen liggen? Wij hebben hier veel minder moeite met het luisteren naar en het begrijpen van Engelse songteksten dan bijvoorbeeld het publiek in Frankrijk of Duitsland.

Zo heb ik er tot op heden nog niet echt over gedacht, maar het zou best wel eens kunnen kloppen. In mijn songs zijn de teksten en de verhalen toch wel vrij belangrijk en als je die begrijpt zullen de liedjes gemakkelijker geabsorbeerd worden door het publiek. Ik heb ook de indruk dat er hier beter geluisterd wordt naar de songteksten, waar ik elders soms het gevoel heb dat het vooral de muziek en het ritme van de nummers is dat primeert.

Volg je de huidige muziekscène een beetje? Ken je andere artiesten, bijvoorbeeld door samen met hen op een affiche te staan?

Heel weinig eigenlijk. Tijdens onze tournee hebben we nauwelijks toegang tot internet en we komen ook vaak pas om twee uur in de nacht op onze hotelkamers aan en dan wil je vooral meteen naar bed. De jongens van de formatie ‘The Fieros’ waarmee ik de tweede plaat heb opgenomen staan ook hier samen met mij op het podium. Ze hebben een eigen plaat uit, ze zijn mijn beste vrienden en ze zullen hier ook een klein voorprogramma spelen. Zij zijn momenteel mijn favoriete groep. 

Koop je zelf nog platen of ben je één van die moderne internet download freaks?

Ik heb een paar dagen geleden nog “I Feel Like Playing” gekocht, de nieuwe soloplaat van Ron Wood, de gitarist van de ‘Rolling Stones’.

Wat mogen we vandaag van je op het podium verwachten? 

Ik zal samen met de band nummers spelen uit mijn twee albums en tussendoor komt er ook een korte akoestische set van enkele nummers. En als alles goed meevalt en het publiek wat extra’s wil, dan zit er zelfs een stevige coversong in.

Schrijf je al aan nieuw materiaal want deze nieuwe plaat is toch al opgenomen in de zomer van 2010?

Ik heb al heel wat nieuwe nummers geschreven. Gelukkig maar dat ik songs kan schrijven terwijl we op tournee zijn. Ik pak soms mijn gitaar in de bus als we naar een nieuw optreden rijden en de inspiratie van het moment zorgt af en toe voor een verrassend mooie nieuwe song. Na dit optreden moeten we voor enkele uren de tourbus in naar Calais, van waaruit we naar Engeland varen voor enkele optredens. Misschien is dat wel goed voor een paar nieuwe tracks van de volgende plaat. 

Bedankt voor je tijd en voor het interview. En nu op naar een hopelijk geweldige show.

(valsam)